continens

Français

Forme de nom commun

continens \kɔ̃.ti.nɑ̃\ masculin

  1. (Archaïque, orthographe d’avant 1835) Ancien pluriel de continent.

Anagrammes

→ Modifier la liste d’anagrammes

Latin

Étymologie

Substantivation du participe du verbe contineo  bien tenir, contenir »).

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif continens continens continens continentēs continentēs continentia
Vocatif continens continens continens continentēs continentēs continentia
Accusatif continentem continentem continens continentēs continentēs continentia
Génitif continentis continentis continentis continentium continentium continentium
Datif continentī continentī continentī continentibus continentibus continentibus
Ablatif continentī continentī continentī continentibus continentibus continentibus

continens \Prononciation ?\

  1. Participe présent de contineo :
    1. Qui se tient, qui tient bien : solide, ferme.
      • continens oratio  (Cicéron. Tusc. 1, 17)
        exposé suivi.
    2. Qui se tient : continu, ininterrompu, consécutif.
      • continens imber  (Suetone)
        pluie continuelle.
      • labor continens.
        travail ininterrompu.
      • continentibus diebus  (César. C. 3, 84, 2)
        les jours suivants.
      • timori malum continens  (Live. 5, 39, 8)
        mal qui succède immédiatement à la crainte.
      • continens agmen migrantium  (Live. 1, 29, 4)
        la longue file de ceux qui partaient en exil.
      • continens genus  (Cicéron)
        générations successives.
      • continente spiritu  (Cicéron)
        sans reprendre haleine, d'un seul souffle.
      • (Par ellipse de tempus) ex continenti  (Just.) ; in continenti  (Dig.)
        incontinent, sur l'heure.
    3. Qui se tient bien : continent, sobre, tempérant.
      • non continentior in vita hominum quam in pecunia  (César. C. 1, 23, 4)
        aussi respectueux de la vie des hommes que de leur argent.
      • moderatissimi homines et continentissimi  (Cicéron. Arch. 16)
        les plus modérés et les plus sages des hommes.
      • nemo est magis continens  (Plaute)
        il n'est personne de plus rangé.
    4. Qui contient, qui retient.
      • vinculum continens libertatem dehiscendi  (Pline)
        lien qui empêche la fente de s'ouvrir.
      • satis attente continens discipulos  (Gell.)
        qui exerce sur ses élèves une surveillance active.
    5. Qui se contient, maitre de soi.
      • non continens quin…  (Vell.)
        ne pouvant s'empêcher de…
    6. Qui contient : contenant.
      • libri omne doctrinarum genus continentes  (Gell.)
        livres où sont traités toutes sortes de sujets.
    7. Qui se tient ensemble : attenant, contigu, voisin.
      • continens alicui rei (cum aliqua re)
        attenant à, qui touche (à).
      • continentem ripae collem occupat  (César. BC. 1, 14, 3)
        il occupe la colline qui touche la rive.
      • continens aer mari  (Cicéron. N. D. 2, 45, 117)
        l'air qui touche à la mer.
      • continens cum Ciliciâ pars  (Cicéron)
        partie qui confine à la Cilicie.
      • continentia verba  (Cicéron)
        mots unis.
      • continentia cum ipso negotio  (Cicéron)
        ce qui tient au fait lui-même.
    8. Ininterrompu, donc grand, important, large.
      • continentes silvae  (César)
        forêts d'une grande étendue.
      • continentes ruinae  (Live. 21, 8, 5)
        large brèche.
      • continens terra ou continens ripa
        le continent.
      • continens incendium  (Curt.)
        incendie général.

Antonymes

Nom commun 1

Cas Singulier Pluriel
Nominatif continens continentēs
Vocatif continens continentēs
Accusatif continentĕm continentēs
Génitif continentĭs continentiŭm
Datif continentī continentĭbŭs
Ablatif continentĕ continentĭbŭs

continens \Prononciation ?\ féminin

  1. (Géographie) (Par ellipse de terra) Terre ferme, continent.
    • in continente.
      à terre.
    • Rerum geographicarum periti docent omnes continentes olim unam continentem fuisse quae Pangaea appellatur.  (Wikipedia, Continens)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Dérivés dans d’autres langues

Nom commun 2

Cas Singulier Pluriel
Nominatif continens continentia
Vocatif continens continentia
Accusatif continens continentia
Génitif continentis continentium
Datif continentī continentibus
Ablatif continentē continentibus

continens \Prononciation ?\ neutre

  1. Essentiel, principal.
    • continens causae  (Quint.)
      l'essentiel de la cause, le point fondamental de la cause.
  2. (Au pluriel) Environs, alentours, lieux contigus.
    • continentia urbis  (Dig.)
      les faubourgs de la ville.

Voir aussi

  • continens sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin) 

Références

  • « continens », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 417)