vicarius
Latin
Étymologie
- (Adjectif) Dérivé de vicis (« tour »), avec le suffixe -arius [1].
- (Nom commun) Substantivation de l’adjectif vicarius.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | vicarius | vicariă | vicarium | vicariī | vicariae | vicariă |
| Vocatif | vicarie | vicariă | vicarium | vicariī | vicariae | vicariă |
| Accusatif | vicarium | vicariăm | vicarium | vicariōs | vicariās | vicariă |
| Génitif | vicariī | vicariae | vicariī | vicariōrŭm | vicariārŭm | vicariōrŭm |
| Datif | vicariō | vicariae | vicariō | vicariīs | vicariīs | vicariīs |
| Ablatif | vicariō | vicariā | vicariō | vicariīs | vicariīs | vicariīs |
vicarius \Prononciation ?\ ; première classe
- Qui remplace.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | vicarius | vicariī |
| Vocatif | vicarie | vicariī |
| Accusatif | vicarium | vicariōs |
| Génitif | vicariī | vicariōrum |
| Datif | vicariō | vicariīs |
| Ablatif | vicariō | vicariīs |
vicarius \Prononciation ?\ masculin ; 2e déclinaison (pour une femme, on dit : vicaria)
- Remplaçant.
vicarius diligentiæ meæ
— (Cicéron.)- celui qui hérite de mon zèle.
Dérivés dans d’autres langues
Références
- « vicarius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] « vicarius », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage