manar
Catalan
Étymologie
- Du latin mandare.
Verbe
manar
- Commander, diriger, ordonner.
En vós conech gran disposició
— (Ausiàs March, Sí com rictat no porta béns ab si)
de fer tot ço que gentilea mana,
mas criament veg que natura·ngana,
car viur·ab mals és d'om perdició.- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Synonymes
Prononciation
- Barcelone (Espagne) : écouter « manar [Prononciation ?] »
Espagnol
Étymologie
- Du latin manare.
Verbe
manar \Prononciation ?\ 1er groupe (voir la conjugaison) intransitif
Synonymes
Étymologie
- Du latin mandare.
Verbe
manar \maˈna\ (graphie normalisée)
Synonymes
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
| manar- | Singulier | Duel | Pluriel partitif | Pluriel |
|---|---|---|---|---|
| Nominatif | manar | manaret | manalli | manari |
| Génitif | manaro | manareto | manallion | manarion |
| Possessif | manarwa | manaretwa | manalliva | manariva |
| Locatif | manaressë | manaretsë | manallissen | manarissen |
| Ablatif | manarello | manarelto | manallillo ou manallillon | manarillon ou manarillor |
| Allatif | manarenna | manarenta | manallinar | manarinnar |
| Datif | manaren | manarent | manallin | manarin |
| Instrumental | manarenen | manarenten | manallinen | manarinen |
| (Accusatif) | manar | manaret | manallí | manarí |
| (Respectif) | manares | manaretes | manallis | manaris |
Synonymes
Prononciation
- → Prononciation manquante. (Ajouter)
Forme de nom commun
| Commun | Indéfini | Défini |
|---|---|---|
| Singulier | man | manen |
| Pluriel | manar | manarna |
manar \Prononciation ?\ commun
- Pluriel indéfini de man.
Forme de verbe
manar \Prononciation ?\
- Forme dérivée de mana.