marta
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| marta \ˈmaɾto\ | martas \ˈmaɾtos\ | 
marta \ˈmaɾto\ (graphie normalisée) féminin
Prononciation
- France (Béarn) : écouter « marta [ˈmaɾto] »
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Gui Benoèt, Las bèstias, lexic, IEO edicions, 2008, ISBN 978-2-85910-454-2
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
| marta- | Singulier | Duel | Pluriel partitif | Pluriel | 
|---|---|---|---|---|
| Nominatif | marta | martu | martali | martar | 
| Génitif | marto | martuto (ou martuo) | martalion | martaron | 
| Possessif | martava | martuva | martaliva | martaiva | 
| Locatif | martassë | martussë (ou martutsë) | martalissen | martassen | 
| Ablatif | martallo | martullo (ou martulto) | martalillo ou martalillon | martallon ou martallor | 
| Allatif | martanna | martunna (ou martunta) | martalinar | martannar | 
| Datif | martan | martun | martalin | martain | 
| Instrumental | martanen | martunen | martalinen | martainen | 
| (Accusatif) | martá | martu | martalí | martaí | 
| (Respectif) | martas | martus | martalis | martais | 
Variantes orthographiques
Synonymes
Prononciation
- → Prononciation manquante. (Ajouter)