ho re
Étymologie
Pronom possessif
ho re \o ˈreː\
- Les vôtres.
Bremañ it d’o kwele ha digasit din warc’hoazh dilhad evel ho re, ar re fallañ a vezo mat a-walc’h din-me.
— (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 45)- Allez maintenant vous coucher et apportez-moi demain des vêtements comme les vôtres, les plus mauvais seront assez bien pour moi.
Ma fried, va otrou, a zo aet d’an arme ;
— (Kervarker, Gwreg ar Cʼhroazour, in Barzhaz Breizh, Mouladurioù Hor Yezh, 1988, page 134)
Blev melen hir en doa, melen evel ho re.- Mon mari, Monseigneur, est allé à l’armée ; il avait de longs cheveux blonds, blonds comme les vôtres.
Vocabulaire apparenté par le sens
| Possédé | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Singulier | Pluriel | ||||||
| Possesseur | Singulier | 1re personne | — | ma hini | ma re | ||
| après da | ’m hini | ’m re | |||||
| 2e personne | — | da hini | da re | ||||
| après da | ’z hini | ’z re | |||||
| 3e personne | Masculin | e hini | e re | ||||
| Féminin | he hini | he re | |||||
| Pluriel | 1re personne | — | hon hini | hor re | |||
| 2e personne | — | ho hini* | ho re* | ||||
| 3e personne | — | o hini | o re | ||||
- * Aussi utilisé au singulier et pluriel de politesse.