curtus

Latin

Étymologie

De l’indo-européen commun *(s)ker-  couper »)[1], qui donne aussi corium, scortum peau, cuir »), cortex écorce ») et caro chair ») ; possible ancien participe passé d'un verbe perdu *corio  découper la peau, épeler »).

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif curtus curtă curtum curtī curtae curtă
Vocatif curte curtă curtum curtī curtae curtă
Accusatif curtum curtăm curtum curtōs curtās curtă
Génitif curtī curtae curtī curtōrŭm curtārŭm curtōrŭm
Datif curtō curtae curtō curtīs curtīs curtīs
Ablatif curtō curtā curtō curtīs curtīs curtīs

curtus \Prononciation ?\ masculin

  1. Écourté, tronqué, diminué, circoncis, châtré.
    • curtus equus
      cheval castré.
  2. Imparfait, incomplet.

Dérivés

Dérivés dans d’autres langues

Références

  1. Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage