accentus

Latin

Étymologie

Déverbal de accino, dérivé de accentum, avec le suffixe -us, -us ; → voir ac- et cano. Au sens grammatical, calque du grec ancien προσωδίας, prosodiasπρός = ad-, et ᾠδή = cantus.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif accentŭs accentūs
Vocatif accentŭs accentūs
Accusatif accentum accentūs
Génitif accentūs accentuum
Datif accentūi
ou accentū
accentibus
Ablatif accentū accentibus
  1. Son, intonation, Signal sonore.
    • aeneatorum accentu  (Amm. 16, 12, 36)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
  2. (Grammaire) Accent, accentuation.
    • accentus, quos Graeci προσωδίας vocant  (Quint. 1, 5, 22)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Quasi-synonymes

Apparentés étymologiques

  • accentŏr celui qui chante avec un autre »)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif accentus accentă accentum accentī accentae accentă
Vocatif accente accentă accentum accentī accentae accentă
Accusatif accentum accentăm accentum accentōs accentās accentă
Génitif accentī accentae accentī accentōrŭm accentārŭm accentōrŭm
Datif accentō accentae accentō accentīs accentīs accentīs
Ablatif accentō accentā accentō accentīs accentīs accentīs

accentus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de accino.

Références