accentus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | accentŭs | accentūs |
| Vocatif | accentŭs | accentūs |
| Accusatif | accentum | accentūs |
| Génitif | accentūs | accentuum |
| Datif | accentūi ou accentū |
accentibus |
| Ablatif | accentū | accentibus |
- Son, intonation, Signal sonore.
aeneatorum accentu
— (Amm. 16, 12, 36)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
- (Grammaire) Accent, accentuation.
accentus, quos Graeci προσωδίας vocant
— (Quint. 1, 5, 22)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Quasi-synonymes
Apparentés étymologiques
- accentŏr (« celui qui chante avec un autre »)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | accentus | accentă | accentum | accentī | accentae | accentă |
| Vocatif | accente | accentă | accentum | accentī | accentae | accentă |
| Accusatif | accentum | accentăm | accentum | accentōs | accentās | accentă |
| Génitif | accentī | accentae | accentī | accentōrŭm | accentārŭm | accentōrŭm |
| Datif | accentō | accentae | accentō | accentīs | accentīs | accentīs |
| Ablatif | accentō | accentā | accentō | accentīs | accentīs | accentīs |
accentus \Prononciation ?\
- Participe passé de accino.
Références
- « accentus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage