striga
: strigă
Latin
Étymologie
- → voir strix.
Nom commun 1
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | strigă | strigae |
| Vocatif | strigă | strigae |
| Accusatif | strigăm | strigās |
| Génitif | strigae | strigārŭm |
| Datif | strigae | strigīs |
| Ablatif | strigā | strigīs |
striga \Prononciation ?\ féminin
Dérivés
- semistrigium (« une demie striga »)
- strigo (« se reposer dans le labour »)
Nom commun 2
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | strigă | strigae |
| Vocatif | strigă | strigae |
| Accusatif | strigăm | strigās |
| Génitif | strigae | strigārŭm |
| Datif | strigae | strigīs |
| Ablatif | strigā | strigīs |
striga \Prononciation ?\ féminin
Références
- « striga », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Étymologie
Verbe
| Formes du verbe | |
|---|---|
| Forme | Flexion |
| Infinitif | a striga |
| 1re personne du singulier Présent de l’indicatif |
strig |
| 3e personne du singulier Présent du subjonctif |
să strige |
| Participe | strigat |
| Conjugaison | groupe I |
a striga \stri.ˈɡa\ 1er groupe (voir la conjugaison)
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « striga [Prononciation ?] »
- Craiova (Roumanie) : écouter « striga [Prononciation ?] »