stria
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe strier | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| il/elle/on stria | ||
stria \stʁi.a\
- Troisième personne du singulier du passé simple de strier.
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Espéranto
Étymologie
Adjectif
stria \ˈstrja\
Prononciation
- France (Toulouse) : écouter « stria [Prononciation ?] »
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | striă | striae |
| Vocatif | striă | striae |
| Accusatif | striăm | striās |
| Génitif | striae | striārŭm |
| Datif | striae | striīs |
| Ablatif | striā | striīs |
stria \Prononciation ?\ féminin
Références
- « stria », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- ↑ Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du latin striga.
Nom commun
stria \Prononciation ?\ féminin
Notes
- Forme et orthographe du dialecte puter.
- Forme et orthographe du dialecte vallader.