rondon
Français
Étymologie
- De l’ancien français randon (« course impétueuse »).
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| rondon | rondons |
| \Prononciation ?\ | |
rondon \Prononciation ?\ masculin
- Impétuosité.
- fondre en rondon, s'élancer avec impétuosité.
Références
- « rondon », dans Émile Littré, Dictionnaire de la langue française, 1872–1877 → consulter cet ouvrage
Espéranto
Forme de nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | rondo \ˈron.do\ |
rondoj \ˈron.doj\ |
| Accusatif | rondon \ˈron.don\ |
rondojn \ˈron.dojn\ |
rondon \ˈron.don\
- Accusatif singulier de rondo.