morus
Latin
Étymologie
- (Adjectif) Du grec ancien μωρός, môrós.
- (Nom commun) De morum (« mûre »), comparez avec le grec ancien μῶρα, μορέα.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | morus | moră | morum | morī | morae | moră |
| Vocatif | more | moră | morum | morī | morae | moră |
| Accusatif | morum | morăm | morum | morōs | morās | moră |
| Génitif | morī | morae | morī | morōrŭm | morārŭm | morōrŭm |
| Datif | morō | morae | morō | morīs | morīs | morīs |
| Ablatif | morō | morā | morō | morīs | morīs | morīs |
morus \Prononciation ?\
- Fou, extravagant.
amor mores hominum moros et morosos facit
— (Plaute. Trin. 3, 2, 43)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Dérivés
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | morus | morī |
| Vocatif | more | morī |
| Accusatif | morum | morōs |
| Génitif | morī | morōrum |
| Datif | morō | morīs |
| Ablatif | morō | morīs |
morus \Prononciation ?\ féminin
Références
- « morus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « morus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage