malfrue

De malfrua (« tardif ») et -e (terminaison des adverbes).

malfrue \mal.ˈfru.e\

1. Tard.
   • (Ekzercaro §17) Kiam tiu ĉi bela knabino venis domen, ŝia patrino insultis ŝin, kial ŝi revenis tiel malfrue de la fonto.

     Quand cette belle fille vint à la maison, sa mère l’insulta, parce qu’elle revenait si tard de la source.

   • Mi enlitiĝis malfrue hieraŭ vespere.

     Je me suis couché tard hier soir.

• France (Toulouse) : écouter « malfrue [Prononciation ?] »