lucana
: Lučana
Italien
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | lucano \lu.ˈka.no\ |
lucani \lu.ˈka.ni\ |
| Féminin | lucana \lu.ˈka.na\ |
lucane \lu.ˈka.ne\ |
lucana \lu.ˈka.na\ féminin
- Habitante ou originaire de la Lucanie : une Lucanienne.
- (Par extension) Habitante ou originaire de la Basilicate : une Lucanienne.
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | lucano \lu.ˈka.no\ |
lucani \lu.ˈka.ni\ |
| Féminin | lucana \lu.ˈka.na\ |
lucane \lu.ˈka.ne\ |
lucana \lu.ˈka.na\
- Féminin singulier de lucano.
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
- lucana sur l’encyclopédie Wikipédia (en italien)
- L’annexe Pays et leurs gentilés en italien
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | lucană | lucanae |
| Vocatif | lucană | lucanae |
| Accusatif | lucanăm | lucanās |
| Génitif | lucanae | lucanārŭm |
| Datif | lucanae | lucanīs |
| Ablatif | lucanā | lucanīs |
lucana \Prononciation ?\ féminin
Références
- « lucana », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du latin lucarna.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| lucana \ly.ˈka.no̯\ |
lucanas \ly.ˈka.no̯s\ |
lucana \ly.ˈka.no̯\ féminin (graphie normalisée)
- (Architecture) Lucarne.
Vocabulaire apparenté par le sens
- lucana figure dans le recueil de vocabulaire en occitan ayant pour thème : maison.
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2