incita
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe inciter | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| il/elle/on incita | ||
incita \ɛ̃.si.ta\
- Troisième personne du singulier du passé simple de inciter.
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Latin
Étymologie
- Substantivation de l’adjectif incitus, de cieo (« mouvoir »).
Nom commun
| Cas | Pluriel |
|---|---|
| Nominatif | incita |
| Vocatif | incita |
| Accusatif | incita |
| Génitif | incitōrum |
| Datif | incitīs |
| Ablatif | incitīs |
incita \Prononciation ?\ neutre pluriel 2e déclinaison
- Impasse, situation dont on ne peut se sortir.
ad incita redigere
- aboutir dans une impasse.
- Echec et mat.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Synonymes
Références
- « incita », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Portugais
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe incitar | ||
|---|---|---|
| Indicatif | Présent | |
| você/ele/ela incita | ||
| Impératif | Présent | (2e personne du singulier) incita |
incita \ĩ.ˈsi.tɐ\ (Lisbonne) \ĩ.ˈsi.tə\ (São Paulo)
Étymologie
Verbe
| Formes du verbe | |
|---|---|
| Forme | Flexion |
| Infinitif | a incita |
| 1re personne du singulier Présent de l’indicatif |
incit |
| 3e personne du singulier Présent du subjonctif |
să incite |
| Participe | incitat |
| Conjugaison | groupe I |
incita \in.ʧi.ˈta\ 1er groupe (voir la conjugaison)