incitus
Espéranto
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe inciti | |
|---|---|
| Conditionnel | incitus |
incitus \int͡situs\
- Conditionnel de inciti.
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | incitŭs | incitūs |
| Vocatif | incitŭs | incitūs |
| Accusatif | incitum | incitūs |
| Génitif | incitūs | incituum |
| Datif | incitūi ou incitū |
incitibus |
| Ablatif | incitū | incitibus |
incitus \Prononciation ?\ masculin
Apparentés étymologiques
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | incitus | incită | incitum | incitī | incitae | incită |
| Vocatif | incite | incită | incitum | incitī | incitae | incită |
| Accusatif | incitum | incităm | incitum | incitōs | incitās | incită |
| Génitif | incitī | incitae | incitī | incitōrŭm | incitārŭm | incitōrŭm |
| Datif | incitō | incitae | incitō | incitīs | incitīs | incitīs |
| Ablatif | incitō | incitā | incitō | incitīs | incitīs | incitīs |
incitus \Prononciation ?\
- Inamovible.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Dérivés
Références
- « incitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage