improbateur
Français
Étymologie
- Du latin improbator.
Adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | improbateur \ɛ̃.pʁɔ.ba.tœʁ\ | improbateurs \ɛ̃.pʁɔ.ba.tœʁ\ | 
| Féminin | improbatrice \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\ | improbatrices \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\ | 
improbateur \ɛ̃.pʁɔ.ba.tœʁ\ masculin
- Qui improuve ; qui marque l'improbation.
- Geste improbateur. - Coup d’œil improbateur. 
 
Synonymes
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| improbateur | improbateurs | 
| \ɛ̃.pʁɔ.ba.tœʁ\ | |
improbateur \ɛ̃.pʁɔ.ba.tœʁ\ masculin (pour une femme, on dit : improbatrice)
- Celui qui improuve.
- C’est un improbateur décidé de tout ce que font les autres. 
 
Traductions
Références
- Tout ou partie de cet article a été extrait du Dictionnaire de l’Académie française, huitième édition, 1932-1935 (improbateur), mais l’article a pu être modifié depuis.
- « improbateur », dans TLFi, Le Trésor de la langue française informatisé, 1971–1994 → consulter cet ouvrage