improbatrice
Français
Étymologie
- (Date à préciser) Du latin improbatrix.
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| improbatrice | improbatrices | 
| \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\ | |
improbatrice \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\ féminin (pour un homme, on dit : improbateur)
Traductions
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | improbateur \ɛ̃.pʁɔ.ba.tœʁ\ | improbateurs \ɛ̃.pʁɔ.ba.tœʁ\ | 
| Féminin | improbatrice \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\ | improbatrices \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\ | 
improbatrice \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\
- Féminin singulier de improbateur.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
 
Prononciation
- La prononciation \ɛ̃.pʁɔ.ba.tʁis\ rime avec les mots qui finissent en \is\.
- France (Vosges) : écouter « improbatrice [Prononciation ?] »
Références
- « improbatrice », dans TLFi, Le Trésor de la langue française informatisé, 1971–1994 → consulter cet ouvrage
Latin
Forme de nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | improbātrīx | improbātrīcēs | 
| Vocatif | improbātrīx | improbātrīcēs | 
| Accusatif | improbātrīcem | improbātrīcēs | 
| Génitif | improbātrīcis | improbātrīcum | 
| Datif | improbātrīcī | improbātrīcibus | 
| Ablatif | improbātrīcĕ | improbātrīcibus | 
improbātrīcĕ \im.prɔ.baːˈtriː.kɛ\ féminin
- Ablatif singulier de improbatrix.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)