honhont
Étymologie
Pronom démonstratif
honhont \ˈhɔ̃nː.ɔ̃nt\ féminin singulier
- Celle-là (là-bas).
E-lec'h kenderc'hel da vezañ neptu, e-harz an aoter da nebeutañ, etre kostezennoù a-zevri gant un emgann dibardon, e savont a-du gant homañ pe honhont.
— (F. E., Kell 5, in Al Liamm, no 6, janvier-février 1948, page 10)- Au lieu de continuer à rester neutre, au pied de l’autel au moins, entre des factions engagées dans une lutte sans merci, ils prennent parti pour celle-ci ou celle-là.
 
Klev ’ta, emezañ, honhont he-deus c'hoant ive da zond d’an ivern evid doare !
— (Kristof Jezegou, Ar hemener hag an diaoul, in Bleun-Brug, no 105, novembre 1957, page 7)- Entends donc, dit-il, celle-là là-bas a envie aussi de venir en enfer apparemment !
 
 
Variantes orthographiques
Vocabulaire apparenté par le sens
| Type | Pronoms | |||
|---|---|---|---|---|
| Singulier Neutre  | 
Singulier | Pluriel | ||
| Masculin | Féminin | |||
| Proximal | se | hemañ | homañ | ar re-mañ | 
| Médial (assez proche)  | 
hennezh | honnezh | ar re-se | |
| Distal (très éloigné)  | 
henhont | honhont | ar re-hont | |
Références
- ↑ Roparz Hemon, Geriadur istorel ar brezhoneg [Dictionnaire historique du breton], Éd. Preder, 1998 (seconde édition)
 - ↑ Francis Favereau, Dictionnaire breton-français & français-breton, version en ligne Le Grand Terrier, Skol Vreizh, 2018 → [version en ligne]