grammatice
Latin
Étymologie
- (Nom commun) Du grec ancien γραμματική, grammatikê.
- (Adverbe) Dérivé de grammaticus, avec le suffixe -e.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | grammatice | grammaticae |
| Vocatif | grammatice | grammaticae |
| Accusatif | grammaticen | grammaticas |
| Génitif | grammatices | grammaticarum |
| Datif | grammaticae | grammaticis |
| Ablatif | grammatice | grammaticis |
grammatice \Prononciation ?\ féminin
Variantes
Adverbe
grammatice \Prononciation ?\
- Grammaticalement.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme d’adjectif
grammatice \Prononciation ?\
- Vocatif masculin singulier de grammaticus.
Références
- « grammatice », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage