garum
Français
Étymologie
- Du latin garum.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| garum | garums |
| \ɡa.ʁɔm\ | |
garum \ɡa.ʁɔm\ masculin
- (Antiquité) Sorte de saumure que faisaient les Romains en recueillant les liquides qui s’écoulaient de petits poissons salés et qu’ils aromatisaient fortement.
Palmyre importait aussi le garum qui n’est autre que le nuoc-mâm : du poisson macéré dans du sel, condiment obligé de la cuisine antique.
— (Paul Veyne, Palmyre. L’irremplaçable trésor, Albin Michel, 2015, page 31)À l’opposé du lard dur, il y a ce qu’on pourrait appeler une anticonserve, le garum qui, lui aussi, appartient à l’univers du banquet.
— (Jean-Louis Flandrin, Jane Cobbi, Tables d’hier, tables d’ailleurs : histoire et ethnologie du repas, 1999)
Traductions
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
- Garum sur l’encyclopédie Wikipédia
Références
- Tout ou partie de cet article est extrait du Dictionnaire de la langue française, par Émile Littré (1872-1877), mais l’article a pu être modifié depuis. (garum)
Latin
Étymologie
- Du grec ancien γάρον, gáron.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | garum | gara |
| Vocatif | garum | gara |
| Accusatif | garum | gara |
| Génitif | garī | garōrum |
| Datif | garō | garīs |
| Ablatif | garō | garīs |
garum \Prononciation ?\ neutre
- (Cuisine) Garum, saumure de poissons fermentés, nuoc mam des Romains.
- Aliud etiamnum liquoris exquisiti genus, quod garum vocavere, intestinis piscium ceterisque, quae abicienda essent, sale maceratis, ut sit illa putrescentium sanies. hoc olim conficiebatur ex pisce, quem Graeci γάρον vocabant, capite eius usto suffitu extrahi secundas monstrantes, nunc e scombro pisce laudatissimum in Carthaginis spartariae cetariis — sociorum id appellatur —, singulis milibus nummum permutantibus congios fere binos. Pline, HN, XXXI, 93.
- Aliud etiamnum liquoris exquisiti genus, quod garum vocavere, intestinis piscium ceterisque, quae abicienda essent, sale maceratis, ut sit illa putrescentium sanies. hoc olim conficiebatur ex pisce, quem Graeci γάρον vocabant, capite eius usto suffitu extrahi secundas monstrantes, nunc e scombro pisce laudatissimum in Carthaginis spartariae cetariis — sociorum id appellatur —, singulis milibus nummum permutantibus congios fere binos. Pline, HN, XXXI, 93.
Apparentés étymologiques
Références
- « garum », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage