exoriens
Latin
Étymologie
- substantivation du participe du verbe exorior (« se lever »).
Nom commun
| Cas | Singulier |
|---|---|
| Nominatif | exoriens |
| Vocatif | exoriens |
| Accusatif | exorientem |
| Génitif | exorientis |
| Datif | exorientī |
| Ablatif | exorientĕ
|
exoriens \Prononciation ?\ masculin singulier 3e déclinaison, imparisyllabique
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | exoriens | exoriens | exoriens | exorientēs | exorientēs | exorientia |
| Vocatif | exoriens | exoriens | exoriens | exorientēs | exorientēs | exorientia |
| Accusatif | exorientem | exorientem | exoriens | exorientēs | exorientēs | exorientia |
| Génitif | exorientis | exorientis | exorientis | exorientium | exorientium | exorientium |
| Datif | exorientī | exorientī | exorientī | exorientibus | exorientibus | exorientibus |
| Ablatif | exorientī | exorientī | exorientī | exorientibus | exorientibus | exorientibus |
exoriens \Prononciation ?\ deuxième classe faux imparisyllabique
- Participe présent de exorior.
Références
- « exoriens », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage