dominans
Français
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| dominant | dominans | 
| \dɔ.mi.nɑ̃\ | |
dominans \dɔ.mi.nɑ̃\
- (Archaïque, orthographe d’avant 1835) Ancien masculin pluriel de dominant (on écrit maintenant dominants).
- Les Orthodoxes, alors dominans, inventèrent de nouvelles formules, de nouveaux argumens et de nouvelles interprétations [...] — (Edward Gibbon, Histoire de la décadence et de la chute de l’Empire romain, tome 9, 1819, page 86)
 
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Latin
Étymologie
- substantivation du participe du verbe dominor (« dominer »).
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | dominans | dominans | dominans | dominantēs | dominantēs | dominantia | 
| Vocatif | dominans | dominans | dominans | dominantēs | dominantēs | dominantia | 
| Accusatif | dominantem | dominantem | dominans | dominantēs | dominantēs | dominantia | 
| Génitif | dominantis | dominantis | dominantis | dominantium | dominantium | dominantium | 
| Datif | dominantī | dominantī | dominantī | dominantibus | dominantibus | dominantibus | 
| Ablatif | dominantī | dominantī | dominantī | dominantibus | dominantibus | dominantibus | 
dominans \Prononciation ?\ deuxième classe faux imparisyllabique
- Participe présent de dominor.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | domināns | domināntēs | 
| Vocatif | domināns | domināntēs | 
| Accusatif | domināntem | domināntēs | 
| Génitif | domināntis | domināntum | 
| Datif | domināntī | domināntibus | 
| Ablatif | domināntĕ | domināntibus | 
domināns \Prononciation ?\ féminin 3e déclinaison, imparisyllabique
Références
- « dominans », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage