deenen
Luxembourgeois
Article défini
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | ||||
| Nominatif | ||||||
| Atone | den de | d’ | d’ | d’ | ||
| Tonique | deen dee | déi | dat | déi | ||
| Accusatif | ||||||
| Atone | den de | d’ | d’ | d’ | ||
| Tonique | deen dee | déi | dat | déi | ||
| Datif | ||||||
| Atone | dem | der | dem | den de | ||
| Tonique | deem | där | deem | deenen deene | ||
| Génitif | ||||||
| Atone | – | – | – | – | ||
| Tonique | – | der | – | der | ||
deenen \dˈeːnən\
- Les.
Notes
La forme de ce mot avec n final est utilisée lorsque le mot qui suit débute soit par une voyelle, soit par les consonnes d, h, n, t ou z (règle « de l’Eifel »), sinon « deene » est utilisé.
Pronom démonstratif
deenen \dˈeːnən\
Notes
La forme de ce mot avec n final est utilisée lorsque le mot qui suit débute soit par une voyelle, soit par les consonnes d, h, n, t ou z (règle « de l’Eifel »), sinon « deene » est utilisé.
Pronom relatif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | ||
| Nominatif | deen dee | déi | dat | déi | 
| Accusatif | deen dee | déi | dat | déi | 
| Datif | deem | där | deem | deenen deene | 
deenen \dˈeːnən\
Notes
La forme de ce mot avec n final est utilisée lorsque le mot qui suit débute soit par une voyelle, soit par les consonnes d, h, n, t ou z (règle « de l’Eifel »), sinon « deene » est utilisé.
Verbe
| Infinitif | deenen | |||
|---|---|---|---|---|
| Verbe auxiliaire | hunn | |||
| Participe passé | gedeent | |||
| Indicatif | ||||
| Présent | ech deenen du deens hien, si, hatt deent mir deenen dir deent si deenen | Passé composé | ech hu gedeent du hues gedeent hien, si, hatt huet gedeent mir hu gedeent dir hutt gedeent si hu gedeent | |
| Prétérit | verbe sans prétérit | Plus-que-parfait | ech hat gedeent du has gedeent hien, si, hatt hat gedeent mir hate gedeent dir hat gedeent si hate gedeent | |
| Futur I | ech wäert deenen du wäerts deenen hien, si, hatt wäert deenen mir wäerten deenen dir wäert deenen si wäerten deenen | Futur II | ech wäert gedeent hunn du wäerts gedeent hunn hien / si, hatt wäert gedeent hunn mir wäerten gedeent hunn dir wäert gedeent hunn si wäerten gedeent hunn | |
| Conditionnel | ||||
| Conditionnel présent | ech géif deenen du géifs deenen hien, si, hatt géif deenen mir géifen deenen dir géift deenen si géifen deenen | Conditionnel passé | ech hätt gedeent du häss gedeent hien, si, hatt hätt gedeent mir hätte gedeent dir hätt gedeent si hätte gedeent | |
| Impératif | ||||
| deen! deent! | ||||
deenen \dˈeːnən\
- Étirer.
- Ech deenen d'Wäsch. - J'étire le linge.
 
 
Notes
La forme de ce mot avec n final est utilisée lorsque le mot qui suit débute soit par une voyelle, soit par les consonnes d, h, n, t ou z (règle « de l’Eifel »), sinon « deene » est utilisé.