benevolens
Latin
Étymologie
- (Adjectif) Composé de bene et de volens.
- (Nom commun) substantivation de l’adjectif benevolens.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | benevolens | benevolens | benevolens | benevolentēs | benevolentēs | benevolentia | 
| Vocatif | benevolens | benevolens | benevolens | benevolentēs | benevolentēs | benevolentia | 
| Accusatif | benevolentem | benevolentem | benevolens | benevolentēs | benevolentēs | benevolentia | 
| Génitif | benevolentis | benevolentis | benevolentis | benevolentium | benevolentium | benevolentium | 
| Datif | benevolentī | benevolentī | benevolentī | benevolentibus | benevolentibus | benevolentibus | 
| Ablatif | benevolentī | benevolentī | benevolentī | benevolentibus | benevolentibus | benevolentibus | 
benevolens \Prononciation ?\ deuxième classe faux imparisyllabique
- Favorable, bienveillant, qui veut du bien.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
 
Variantes
- benivolens
Dérivés
- benevolenter (« avec bienveillance ; bénévolement »)
- benevolentia, benevolenties (« bienveillance »)
Dérivés dans d’autres langues
- Français : bénévolent
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | benevolens | benevolentēs | 
| Vocatif | benevolens | benevolentēs | 
| Accusatif | benevolentĕm | benevolentēs | 
| Génitif | benevolentĭs | benevolentiŭm | 
| Datif | benevolentī | benevolentĭbŭs | 
| Ablatif | benevolentĕ | benevolentĭbŭs | 
benevolens \Prononciation ?\ masculin et féminin identiques 3e déclinaison, faux imparisyllabique
Références
- « benevolens », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage