artus
: Artus
Latin
Étymologie
- (Adjectif) Plutôt que [1] *arctus, du même radical que arma avec le sens initial de « fixé, noué ». → voir reor.
- (Nom commun) Apparenté au grec ancien ἀρτύς, artýs.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | artus | artă | artum | artī | artae | artă |
| Vocatif | arte | artă | artum | artī | artae | artă |
| Accusatif | artum | artăm | artum | artōs | artās | artă |
| Génitif | artī | artae | artī | artōrŭm | artārŭm | artōrŭm |
| Datif | artō | artae | artō | artīs | artīs | artīs |
| Ablatif | artō | artā | artō | artīs | artīs | artīs |
artus \Prononciation ?\ ; première classe
- Étroit, serré.
artioribus laqueis tenere aliquem
— (Cicéron. Verr. 1, 13)- maintenir une personne dans des liens plus serrés.
- Resserré.
in artiores silvas carros abdiderunt
— (César. G. 7, 18, 3)- ils cachèrent leurs chariots dans des forêts suffisamment épaisses.
Variantes
Synonymes
Dérivés
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | artŭs | artūs |
| Vocatif | artŭs | artūs |
| Accusatif | artum | artūs |
| Génitif | artūs | artuum |
| Datif | artūi ou artū |
artubus |
| Ablatif | artū | artubus |
artŭs \Prononciation ?\ masculin 4e déclinaison
- (Anatomie) (Rare au singulier) Articulation.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Variantes
- artua
Dérivés
Références
- « artus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 167)
- [1] « artus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage