adjacentia
Latin
Étymologie
- (Nom commun 1) Dérivé de adjacens (« voisin »), avec le suffixe -tia.
- (Nom commun 2) substantivation du participe du verbe adjaceo.
Nom commun 1
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | adjacentiă | adjacentiae |
| Vocatif | adjacentiă | adjacentiae |
| Accusatif | adjacentiăm | adjacentiās |
| Génitif | adjacentiae | adjacentiārŭm |
| Datif | adjacentiae | adjacentiīs |
| Ablatif | adjacentiā | adjacentiīs |
adjacentia \Prononciation ?\ féminin , 1re déclinaison
- Bonne disposition.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Variantes orthographiques
- adiacentia
Dérivés dans d’autres langues
- Français : aisance
Nom commun 2
| Cas | Pluriel |
|---|---|
| Nominatif | adjacentia |
| Vocatif | adjacentia |
| Accusatif | adjacentia |
| Génitif | adjacentium |
| Datif | adjacentibus |
| Ablatif | adjacentibus |
adjacentia \Prononciation ?\ neutre pluriel 3e déclinaison, faux imparisyllabique
Forme de verbe
adjacentia \Prononciation ?\
Références
- « adjacentia », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage