Runcina
 : runcina
Latin
Étymologie
- Antonomase de runcina (« rabot »).
Nom propre
| Cas | Singulier | 
|---|---|
| Nominatif | Runcină | 
| Vocatif | Runcină | 
| Accusatif | Runcinăm | 
| Génitif | Runcinae | 
| Datif | Runcinae | 
| Ablatif | Runcinā 
 | 
Runcina \Prononciation ?\ féminin
- (Religion) Divinité qui, selon saint Augustin préside au sarclage.
- Praefecerunt ergo Proserpinam frumentis germinantibus, geniculis nodisque culmorum deum Nodutum, inuolunmentis folliculorum deam Volutinam; cum folliculi patescunt, ut spica exeat, deam Patelanam, cum segetes nouis aristis aequantur, quia ueteres aequare hostire dixerunt, deam Hostilinam; florentibus frumentis deam Floram, lactescentibus deum Lacturnum, maturescentibus deam Matutam; cum runcantur, id est a terra auferuntur, deam Runcinam. — (Augustin, De civitate Dei, IV)- ils ont fait présider Proserpine aux germes des blés, le dieu Nodatus aux nœuds du tuyau, la déesse Volutina à l’enveloppe de l’épi ; vient ensuite Patelana, quand l’épi s’ouvre ; Hostilina, quand la barbe et l’épi sont de niveau; Flora, quand il est en fleur; Lacturnus, quand il est en lait; Matuta, quand il mûrit; Runcina, quand on le coupe. — (trad.)
 
 
Références
- « Runcina », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage