μήν
Grec ancien
Étymologie
Particule
μήν, mḗn *\mɛ̌ːn\
- Certes, assurément.
- ἦ μὴν καὶ πόνος ἐστίν
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | μήν | οἱ | μῆνες | τὼ | μῆνε |
| Vocatif | μήν | μῆνες | μῆνε | |||
| Accusatif | τὸν | μῆνᾰ | τοὺς | μῆνᾰς | τὼ | μῆνε |
| Génitif | τοῦ | μηνός | τῶν | μηνῶν | τοῖν | μηνοῖν |
| Datif | τῷ | μηνί | τοῖς | μησί(ν) | τοῖν | μηνοῖν |
μήν, mḗn *\mɛ̌ːn\ masculin
- Mois.
Apparentés étymologiques
Variantes
- μάν (Dorien, éolien, langue homérique)
Dérivés dans d’autres langues
- Grec : μήνας
- Français : dysménie, emménagogue, ménologe, ménopause, ménorragie, ménorrhée
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- « μήν », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage
- ↑ Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage