vulgarizator
Étymologie
- Dérivé de vulgarizar, avec le suffixe -tor.
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| vulgarizator \βylɣaɾizaˈtu\ | vulgarizators \βylɣaɾizaˈtus\ | 
vulgarizator \βylɣaɾizaˈtu\ masculin (pour une femme, on dit : vulgarizatritz) (graphie normalisée)
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Masculin | vulgarizator \βylɣaɾizaˈtu\ | vulgarizators \βylɣaɾizaˈtus\ | 
| Féminin | vulgarizatritz \βylɣaɾizaˈtɾit͡s\ | vulgarizatrises \βylɣaɾizaˈtɾi.zes\ | 
vulgarizator \βylɣaɾizaˈtu\ masculin (graphie normalisée)
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- Academia Occitana-Consistòri del Gai Saber, Diccionari General de la Lenga Occitana (DGLO), XXI s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2