viro

Voir aussi : Viro, víro

Français

Étymologie

Apocope de virologie.

Nom commun

Invariable
viro
\vi.ʁo\

viro \vi.ʁo\ féminin

  1. (Familier) Virologie.

Prononciation

Anagrammes

→ Modifier la liste d’anagrammes

Forme de verbe

Mutation Forme
Non muté miro
Adoucissante viro

viro \ˈviː.ro\

  1. Forme mutée de miro par adoucissement (m > v).
    • Doue da viro !  (Jules Gros, Le trésor du breton parlé - Deuxième partie - Dictionnaire breton-français des expressions figurées, 1ère ed. 1970, p. 356)
      Que Dieu (nous) en préserve ! À Dieu ne plaise !

Espéranto

Étymologie

Composé de la racine vir (« homme (sexe) ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif viro
\ˈvi.ro\
viroj
\ˈvi.roj\
Accusatif viron
\ˈvi.ron\
virojn
\ˈvi.rojn\

viro \ˈvi.ro\ (pour une femme, on peut dire : virino, femino, homino ; pour une personne non-binaire, on peut dire : neduumulo, viripo)

  1. Homme (être humain adulte de genre masculin).
    • Armojn mi kantas kaj viron, unua el bordoj Trojanaj
      kiu elvenis, fatale puŝita, kaj ĝis Lavinujo,
      lando Itala, longtempe tra tero kaj maro vagadis,
      dia de volo ; ĉar lin persekutis Junona kolero.
      Grandajn batalojn li ankaŭ suferis, dum urbon konstruis
      kaj al Latujo alportis diaĵojn ; el kie Latina
      raso, kaj Albaj prapatroj kaj altaj de Romo muregoj.
       (Vergilio, Eneado, kanto unua)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Synonymes

Apparentés étymologiques

→ voir la catégorie Mots en espéranto comportant la racine vir 

Hyperonymes

  • homo : personne, individu, être humain
  • masklulo : personne mâle

Prononciation

Anagrammes

Étymologie

(ébauche)

Nom commun

viro \ˈʋi.ro\

  1. Estonien (langue).
    • Osaatko viroa?
      Tu parles estonien ?

Étymologie

De l’espéranto.

Nom commun

Singulier Pluriel
viro
\Prononciation ?\
viri
\Prononciation ?\

viro \ˈvi.rɔ\

  1. Homme fait.

Anagrammes

Latin

Forme de nom commun

viro \ˈwi.ɾoː\

  1. Datif singulier de vir.
  2. Ablatif singulier de vir.

Portugais

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe virar
Indicatif Présent eu viro
Imparfait
Passé simple
Plus que parfait
Futur simple

viro \vˈi.ɾu\ (Lisbonne) \vˈi.ɾʊ\ (São Paulo)

  1. Première personne du singulier du présent de l’indicatif de virar.

Prononciation

Références

  • « viro », dans Portal da linguá portuguesa: Dicionário Fonético, Instituto de linguística teórica e computacional (ILTeC), de Simone Ashby ; Sílvia Barbosa ; Silvia Brandão ; José Pedro Ferreira ; Maarten Janssen ; Catarina Silva ; Mário Eduardo Viaro (2012), “A Rule Based Pronunciation Generator and Regional Accent Databank for Portuguese”, in Proceedings of Interspeech 2012, ISCA’s 13th Annual Conference, Portland, OR, USA, September 9-13, 2012, International Speech Communication Association, p. 1886-1887 → consulter cet ouvrage