tyl
: týl
Étymologie
- Du français tulle via l’allemand Tüll.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | tyl | tyly |
| Génitif | tylu | tylů |
| Datif | tylu | tylům |
| Accusatif | tyl | tyly |
| Vocatif | tyle | tyly |
| Locatif | tylu | tylech |
| Instrumental | tylem | tyly |
tyl \Prononciation ?\ masculin inanimé
Forme de verbe
| Masculin | Féminin | Neutre | ||
|---|---|---|---|---|
| animé | inanimé | |||
| Singulier | tyl | tyl | tyla | tylo |
| Pluriel | tyli | tyly | tyly | tyla |
tyl \Prononciation ?\
- Participe passé masculin singulier de týt.
Références
- Ústav pro jazyk český, Akademie věd ČR, v.v.i., 2008–2025 → consulter cet ouvrage