triumf
Étymologie
- Du latin triumphus.
Nom commun
triumf \Prononciation ?\
Étymologie
- Du latin triumphus.
Nom commun
| Commun | Indéfini | Défini |
|---|---|---|
| Singulier | triumf | triumfen |
| Pluriel | triumfer | triumferna |
triumf \Prononciation ?\ commun
- Triomphe.
En sådan triumf för honom!
- Quel triomphe pour lui !
Bära i triumf.
- Porter en triomphe.
Intåga i triumf.
- Entrer en triomphe.
Prononciation
- Suède : écouter « triumf [Prononciation ?] »
Références
- Ferdinand Schulthess, Svensk-fransk ordbok, 1922, 1re édition → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du latin triumphus.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | triumf | triumfy |
| Génitif | triumfu | triumfů |
| Datif | triumfu | triumfům |
| Accusatif | triumf | triumfy |
| Vocatif | triumfe | triumfy |
| Locatif | triumfu | triumfech |
| Instrumental | triumfem | triumfy |
triumf \Prononciation ?\ masculin inanimé
Voir aussi
- triumf sur l’encyclopédie Wikipédia (en tchèque)