taugen
Allemand
Étymologie
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich tauge |
| 2e du sing. | du taugst | |
| 3e du sing. | er/sie/es taugt | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich taugte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich taugte |
| Impératif | 2e du sing. | tauge! |
| 2e du plur. | taugt! | |
| Participe passé | getaugt | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
taugen intransitif \ˈtaʊ̯ɡn̩\ (voir la conjugaison)
- (Transitif avec le complément d’objet introduit par für à l’accusatif) Convenir, au sens négatif.
Harte Worte taugen hier nicht, sie bringen hier nichts.
- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Dérivés
- tauglich (« convenable, apte »)
- Tauglichkeit (« aptitude »)
- Taugenichts (« bon-à-rien »)
Apparentés étymologiques
Prononciation
- Berlin : écouter « taugen [ˈtaʊ̯ɡŋ̩] »
- Berlin : écouter « taugen [ˈtaʊ̯ɡn̩] »