substantiu
Étymologie
- Du latin substantivus.
Adjectif
substantiu masculin (féminin : substantiva)
- (Grammaire) Substantif.
Nom commun
substantiu masculin
- (Grammaire) Substantif.
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Catalan
Étymologie
- Du latin substantivus.
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | substantiu [Prononciation ?] |
substantius [Prononciation ?] |
| Féminin | substantiva [Prononciation ?] |
substantives [Prononciation ?] |
substantiu [Prononciation ?]
- (Philosophie) Substantif.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| substantiu \Prononciation ?\ |
substantius \Prononciation ?\ |
substantiu [Prononciation ?] masculin
- (Grammaire) Substantif.
Prononciation
- El Prat de Llobregat (Espagne) : écouter « substantiu [Prononciation ?] »
Étymologie
- Du latin substantivus.
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | substantiu \systanˈtiw\ |
substantius \systanˈtiws\ |
| Féminin | substantiva \systanˈti.βo̞\ |
substantivas \systanˈti.βo̞s\ |
substantiu [systanˈtiw] (graphie normalisée)
- (Philosophie) Substantif.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| substantiu \systanˈtiw\ |
substantius \systanˈtiws\ |
substantiu [systanˈtiw] (graphie normalisée) masculin
- (Grammaire) Substantif.
Prononciation
- languedocien : [systanˈtiw]
- provençal : [systãⁿˈtjew]
- rouergat : [systanˈtju]
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage