sputus
Espéranto
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe sputi | |
|---|---|
| Conditionnel | sputus |
sputus \sputus\
- Conditionnel de sputi.
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | sputŭs | sputūs |
| Vocatif | sputŭs | sputūs |
| Accusatif | sputum | sputūs |
| Génitif | sputūs | sputuum |
| Datif | sputūi ou sputū |
sputibus |
| Ablatif | sputū | sputibus |
sputus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | sputus | spută | sputum | sputī | sputae | spută |
| Vocatif | spute | spută | sputum | sputī | sputae | spută |
| Accusatif | sputum | sputăm | sputum | sputōs | sputās | spută |
| Génitif | sputī | sputae | sputī | sputōrŭm | sputārŭm | sputōrŭm |
| Datif | sputō | sputae | sputō | sputīs | sputīs | sputīs |
| Ablatif | sputō | sputā | sputō | sputīs | sputīs | sputīs |
processus \Prononciation ?\
- Participe passé de spuo.
Références
- « sputus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage