requisitus
Latin
Étymologie
- Déverbal de requiro, dérivé de requisitum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | requisitŭs | requisitūs |
| Vocatif | requisitŭs | requisitūs |
| Accusatif | requisitum | requisitūs |
| Génitif | requisitūs | requisituum |
| Datif | requisitūi ou requisitū |
requisitibus |
| Ablatif | requisitū | requisitibus |
requisitus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | requisitus | requisită | requisitum | requisitī | requisitae | requisită |
| Vocatif | requisite | requisită | requisitum | requisitī | requisitae | requisită |
| Accusatif | requisitum | requisităm | requisitum | requisitōs | requisitās | requisită |
| Génitif | requisitī | requisitae | requisitī | requisitōrŭm | requisitārŭm | requisitōrŭm |
| Datif | requisitō | requisitae | requisitō | requisitīs | requisitīs | requisitīs |
| Ablatif | requisitō | requisitā | requisitō | requisitīs | requisitīs | requisitīs |
requisitus \Prononciation ?\
Références
- « requisitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage