pragmaticus
Latin
Étymologie
- (Adjectif) Du grec ancien πραγματικός, pragmatikós.
- (Nom commun) Substantivation de l’adjectif pragmaticus.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | pragmaticus | pragmatică | pragmaticum | pragmaticī | pragmaticae | pragmatică |
| Vocatif | pragmatice | pragmatică | pragmaticum | pragmaticī | pragmaticae | pragmatică |
| Accusatif | pragmaticum | pragmaticăm | pragmaticum | pragmaticōs | pragmaticās | pragmatică |
| Génitif | pragmaticī | pragmaticae | pragmaticī | pragmaticōrŭm | pragmaticārŭm | pragmaticōrŭm |
| Datif | pragmaticō | pragmaticae | pragmaticō | pragmaticīs | pragmaticīs | pragmaticīs |
| Ablatif | pragmaticō | pragmaticā | pragmaticō | pragmaticīs | pragmaticīs | pragmaticīs |
pragmaticus \Prononciation ?\
- Doué en affaires.
pragmatici homines omnibus historiis cavere jubent et vetant credere
— (Cic. Att. 2, 20, 1)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
- (Droit) Civil.
pragmatica sanctio, jussio, annotatio ou constitutio ou pragmaticum rescriptum
- pragmatique sanction, décret impérial relatif aux affaires d'une communauté.
Dérivés dans d’autres langues
- Anglais : pragmatic
- Espagnol : pragmático
- Français : pragmatique
- Italien : pragmatico
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | pragmaticus | pragmaticī |
| Vocatif | pragmatice | pragmaticī |
| Accusatif | pragmaticum | pragmaticōs |
| Génitif | pragmaticī | pragmaticōrum |
| Datif | pragmaticō | pragmaticīs |
| Ablatif | pragmaticō | pragmaticīs |
pragmaticus \Prononciation ?\ masculin
Références
- « pragmaticus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « pragmaticus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage