physica
Étymologie
- Du latin physica.
Nom commun
physica
Latin
Étymologie
- Substantivation de l’adjectif physicus (« physique ») : « les choses physiques », avec passage d’un collectif pluriel à un féminin singulier.
- Ou, avec pour variante physice, directement emprunté au grec ancien φυσική, physikê.
Nom commun 1
| Cas | Pluriel |
|---|---|
| Nominatif | physica |
| Vocatif | physica |
| Accusatif | physica |
| Génitif | physicōrum |
| Datif | physicīs |
| Ablatif | physicīs |
physica \ˈpʰy.si.ka\ (prononciation classique) neutre au pluriel uniquement
- Physique.
Quid igitur est? inquit; audire enim cupio, quid non probes. Principio, inquam, in physicis, quibus maxime gloriatur, primum totus est alienus.
— (Cicéron, De finibus bonorum et malorum I, 17)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Nom commun 2
| Cas | Singulier |
|---|---|
| Nominatif | physică |
| Vocatif | physică |
| Accusatif | physicăm |
| Génitif | physicae |
| Datif | physicae |
| Ablatif | physicā
|
physica \ˈpʰy.si.ka\ (prononciation classique) féminin singulier
- Physique, sciences naturelles.
Non alia principia in Physica, quam in Geometria, uel in Mathesi abstracta, a me admitti, nec optari, quia sic omnia naturae phaenomend explicantur, et certae de iis demonstrationes dari possunt.
— (René Descartes, Principia philosophiae, 1644)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Forme d’adjectif
physica \ˈpʰy.si.ka\ (prononciation classique)
- Nominatif et vocatif féminins singuliers ("-a" court), ablatif féminin singulier ("-ā" long), ainsi que nominatif, vocatif et accusatif neutres pluriels de physicus.
Voir aussi
- physica sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)
Références
- « physica », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « physica », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage