mentiens
Latin
Étymologie
- Substantivation du participe du verbe mentior.
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | mentiens | mentiens | mentiens | mentientēs | mentientēs | mentientia |
| Vocatif | mentiens | mentiens | mentiens | mentientēs | mentientēs | mentientia |
| Accusatif | mentientem | mentientem | mentiens | mentientēs | mentientēs | mentientia |
| Génitif | mentientis | mentientis | mentientis | mentientium | mentientium | mentientium |
| Datif | mentientī | mentientī | mentientī | mentientibus | mentientibus | mentientibus |
| Ablatif | mentientī | mentientī | mentientī | mentientibus | mentientibus | mentientibus |
mentiens \Prononciation ?\ deuxième classe faux imparisyllabique
- Participe présent de mentior (« mentir »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | mentiens | mentientia |
| Vocatif | mentiens | mentientia |
| Accusatif | mentiens | mentientia |
| Génitif | mentientis | mentientium |
| Datif | mentientī | mentientibus |
| Ablatif | mentientī | mentientibus |
mentiens \Prononciation ?\ neutre 3e déclinaison, faux imparisyllabique
Références
- « mentiens », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage