melancholicus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien μελαγχολικός, melankholikós.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | melancholicus | melancholică | melancholicum | melancholicī | melancholicae | melancholică |
| Vocatif | melancholice | melancholică | melancholicum | melancholicī | melancholicae | melancholică |
| Accusatif | melancholicum | melancholicăm | melancholicum | melancholicōs | melancholicās | melancholică |
| Génitif | melancholicī | melancholicae | melancholicī | melancholicōrŭm | melancholicārŭm | melancholicōrŭm |
| Datif | melancholicō | melancholicae | melancholicō | melancholicīs | melancholicīs | melancholicīs |
| Ablatif | melancholicō | melancholicā | melancholicō | melancholicīs | melancholicīs | melancholicīs |
melancholicus \Prononciation ?\
- Atrabilaire, mélancolique.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « melancholicus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage