isotèrma
: isoterma
Étymologie
- Dérivé du préfixe iso-, avec le suffixe -tèrma.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| isotèrma \izuˈtɛɾmo̯\ |
isotèrmas \izuˈtɛɾmo̯s\ |
isotèrma \izuˈtɛɾmo̯\ féminin (graphie normalisée)
- (Météorologie, Physique) Isotherme.
Forme d’adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | isotèrme \izuˈtɛɾme\ |
isotèrmes \izuˈtɛɾmes\ |
| Féminin | isotèrma \izuˈtɛɾmo̞\ |
isotèrmas \izuˈtɛɾmo̞s\ |
isotèrma \izuˈtɛɾmo̯\ (graphie normalisée)
- Féminin singulier d’isotèrme.
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari scientific francés-occitan - Matematica-Informatica-Fisica-Tecnologia-Quimia (Lengadocian e Provençau), NERTA Edicion, 2014, ISBN 978-2-9549771-0-2