intrigieren
Allemand
Étymologie
- (XVIIIe siècle) Du français intriguer.
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich intrigiere |
| 2e du sing. | du intrigierst | |
| 3e du sing. | er/sie/es intrigiert | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich intrigierte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich intrigierte |
| Impératif | 2e du sing. | intrigiere intrigier! |
| 2e du plur. | intrigiert! | |
| Participe passé | intrigiert | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
intrigieren \ɪntʁiˈɡiːʁən\ (voir la conjugaison)
Prononciation
- Berlin : écouter « intrigieren [ɪntʁiˈɡiːʁən] »