insularo

Espéranto

Étymologie

(Date à préciser) Composé de la racine insul (« île »), du suffixe -ar- (« groupe ») et de la finale -o (substantif)[1].

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif insularo
\in.su.ˈla.ro\
insularoj
\in.su.ˈla.roj\
Accusatif insularon
\in.su.ˈla.ron\
insularojn
\in.su.ˈla.rojn\

insularo \in.su.ˈla.ro\

  1. (Géographie) Archipel.
    • Ili forlasis Saidumon kun tri falŝirmistoj, kiuj por tiri la ĝeneralan atenton al la flugado, devis salti el la aeroplano super Honolulu, la ĉefurbo de la Havaja insularo, kie feliĉe sendifekte ili atingis la teron.
      Hendrik Bulthuis, Inferio, 1938

Apparentés étymologiques

→ voir la catégorie Mots en espéranto comportant la racine insul 

Méronymes

Vocabulaire apparenté par le sens

  • insularo figure dans le recueil de vocabulaire en espéranto ayant pour thème : groupe.

Prononciation

  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « insularo [Prononciation ?] »
  • (Région à préciser) : écouter « insularo [Prononciation ?] »

Voir aussi

  • insularo sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Sources

Bibliographie