institutor
Anglais
Étymologie
- Du latin institutor.
Nom commun
institutor
Latin
Étymologie
- Déverbal de instituo (« instituer, établir, mettre en place, fixer »), dérivé de institutum, avec le suffixe -tor.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | institutor | institutorēs |
| Vocatif | institutor | institutorēs |
| Accusatif | institutorem | institutorēs |
| Génitif | institutoris | institutorum |
| Datif | institutorī | institutoribus |
| Ablatif | institutorĕ | institutoribus |
institutor \Prononciation ?\ masculin (pour une femme, on dit : institutrix)
Références
- « institutor », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du latin institutor (« fondateur, personne qui institue »).
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| institutor \ins.ti.ty.ˈtu\ |
institutors \ins.ti.ty.ˈtus\ |
institutor \ins.ti.ty.ˈtu\ masculin (graphie normalisée) (pour une femme, on dit : institutritz)
- Instituteur, celui qui enseigne dans une école primaire.
Synonymes
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- Academia Occitana-Consistòri del Gai Saber, Diccionari General de la Lenga Occitana (DGLO), XXI s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2