instigatorius
Latin
Étymologie
- Dérivé de instigatus, avec le suffixe -orius.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | instigatorius | instigatoriă | instigatorium | instigatoriī | instigatoriae | instigatoriă |
| Vocatif | instigatorie | instigatoriă | instigatorium | instigatoriī | instigatoriae | instigatoriă |
| Accusatif | instigatorium | instigatoriăm | instigatorium | instigatoriōs | instigatoriās | instigatoriă |
| Génitif | instigatoriī | instigatoriae | instigatoriī | instigatoriōrŭm | instigatoriārŭm | instigatoriōrŭm |
| Datif | instigatoriō | instigatoriae | instigatoriō | instigatoriīs | instigatoriīs | instigatoriīs |
| Ablatif | instigatoriō | instigatoriā | instigatoriō | instigatoriīs | instigatoriīs | instigatoriīs |
instigatorius \Prononciation ?\
Références
- « instigatorius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage