instauratrix
Latin
Étymologie
- Déverbal de instauro (« renouveler »), dérivé de instauratum, avec le suffixe -trix.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | īnstaurātrīx | īnstaurātrīcēs |
| Vocatif | īnstaurātrīx | īnstaurātrīcēs |
| Accusatif | īnstaurātrīcem | īnstaurātrīcēs |
| Génitif | īnstaurātrīcis | īnstaurātrīcum |
| Datif | īnstaurātrīcī | īnstaurātrīcibus |
| Ablatif | īnstaurātrīcĕ | īnstaurātrīcibus |
īnstaurātrīx \in.stau̯ˈraː.triːks\ féminin 3e déclinaison, imparisyllabique (pour un homme, on dit : instaurator)
- Celle qui rénove ou qui restaure.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Dérivés dans d’autres langues
- Français : instauratrice
Références
- Académie bavaroise des sciences, Mittellateinisches Wörterbuch sur Wörterbuchnetz des Trier Center for Digital Humanities
- instaurator sur Logeion