infirmus
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | infirmus | infirmă | infirmum | infirmī | infirmae | infirmă | 
| Vocatif | infirme | infirmă | infirmum | infirmī | infirmae | infirmă | 
| Accusatif | infirmum | infirmăm | infirmum | infirmōs | infirmās | infirmă | 
| Génitif | infirmī | infirmae | infirmī | infirmōrŭm | infirmārŭm | infirmōrŭm | 
| Datif | infirmō | infirmae | infirmō | infirmīs | infirmīs | infirmīs | 
| Ablatif | infirmō | infirmā | infirmō | infirmīs | infirmīs | infirmīs | 
infirmus \Prononciation ?\ (comparatif : infirmior)
- Faible de corps, débile, sans force, infirme, malade.
- infirmiores milites. - les soldats les plus faibles.
 
- cum essent infirmi ad resistendum — (César. B. C. 3, 9, 3)- comme ils n'avaient pas la force de résister.
 
 
- Faible d'esprit, pusillanime, timoré.
- infirmus animus. - cœur pusillanime.
 
 
- Faible en parlant des choses : sans valeur, sans poids.
- infirma res ad probandum — (Cicéron)- faible argument.
 
 
Variantes
- (Latin post-classique) infirmis
Références
- « infirmus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage