indicative
Français
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | indicatif \ɛ̃.di.ka.tif\ |
indicatifs \ɛ̃.di.ka.tif\ |
| Féminin | indicative \ɛ̃.di.ka.tiv\ |
indicatives \ɛ̃.di.ka.tiv\ |
indicative \ɛ̃.di.ka.tiv\
- Féminin singulier de indicatif.
Prononciation
- Lyon (France) : écouter « indicative [Prononciation ?] »
Italien
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | indicativo \in.di.ka.ˈti.vo\ |
indicativi \in.di.ka.ˈti.vi\ |
| Féminin | indicativa \in.di.ka.ˈti.va\ |
indicative \in.di.ka.ˈti.ve\ |
indicative \in.di.ka.ˈti.ve\
- Féminin pluriel de indicativo.
Latin
Étymologie
- Dérivé de indicativus, avec le suffixe -e.
Adverbe
indicative *\Prononciation ?\
- De façon indicative.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme d’adjectif
indicative \Prononciation ?\
- Vocatif masculin singulier de indicativus.
Références
- « indicative », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage