estrangèra
Étymologie
Forme d’adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Masculin | estrangèr \estɾanˈd͡ʒɛ\ | estrangèrs \estɾanˈd͡ʒɛs\ | 
| Féminin | estrangèra \estɾanˈd͡ʒɛ.ɾo̞\ | estrangèras \estɾanˈd͡ʒɛ.ɾo̞s\ | 
estrangèra [estɾanˈd͡ʒɛɾo̯] (graphie normalisée)
- Féminin singulier d’estrangèr.
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| estrangèra \estɾanˈd͡ʒɛɾo̯\ | estrangèras \estɾanˈd͡ʒɛɾo̯s\ | 
estrangèra [estɾanˈd͡ʒɛɾo̯] féminin (pour un homme, on dit : estrangèr) (graphie normalisée)
Variantes dialectales
- estrangièra (Languedocien)
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- Patric Guilhemjoan, Elisa Harrer Diccionnari Occitan / Francés (Gasconha), 3 tòmes (A-D ISBN 978-2-86866-159-3, E-N ISBN 978-2-86866-160-9, O-Z ISBN 978-2-86866-161-6), Per Noste, 2020