ermita
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe ermiter | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| il/elle/on ermita | ||
ermita \ɛʁ.mi.ta\
- Troisième personne du singulier du passé simple de ermiter.
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Étymologie
- Du latin eremita.
Nom commun
ermita masculin
- (Religion) Ermite.
Variantes
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du latin eremita.
Nom commun
ermita \Prononciation ?\
- (Religion) Ermite.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- (Construction) Ermitage.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Synonymes
- baseliza (« ermitage »)
Dérivés
- ermitau (« bernard-l'ermite »)
Prononciation
- basque (France) : écouter « ermita [Prononciation ?] » (bon niveau)
- Espagne : écouter « ermita [Prononciation ?] »
Voir aussi
- ermita sur l’encyclopédie Wikipédia (en basque)
Références
Catalan
Étymologie
- Du latin eremita.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| ermita \Prononciation ?\ |
ermites \Prononciation ?\ |
ermita [Prononciation ?] féminin
Apparentés étymologiques
Prononciation
- Barcelone (Espagne) : écouter « ermita [Prononciation ?] »
Espagnol
Étymologie
- Du latin eremita.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| ermita \eɾˈmita\ |
ermitas \eɾˈmitas\ |
ermita \eɾˈmita\ féminin
Apparentés étymologiques
Prononciation
- Eibar (Espagne) : écouter « ermita [Prononciation ?] »
Espéranto
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | ermita \er.ˈmi.ta\ |
ermitaj \er.ˈmi.taj\ |
| Accusatif | ermitan \er.ˈmi.tan\ |
ermitajn \er.ˈmi.tajn\ |
ermita \er.ˈmi.ta\
Prononciation
- France (Toulouse) : écouter « ermita [Prononciation ?] »
Voir aussi
- ermito sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto)
Références
- ermita sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
- ermito sur le site Reta-vortaro.de (RV)
- Racine(s) ou affixe(s) "ermit-", "-a" présents dans le dictionnaire des racines « Universala Vortaro » (R1 de l’Akademio de Esperanto).
Étymologie
- Du latin eremīta.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| ermita \eɾˈmito\ |
ermitas \eɾˈmitos\ |
ermita \eɾˈmito\ masculin et féminin (graphie normalisée)
- (Religion) Ermite.
Un còp èra, sus las broas de Viaur, i aviá un ermita e un cocut.
— (Joan Bodon, « Lo Pont del siure », Los Contes dels Balssàs.)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Dérivés
Prononciation
- languedocien : [eɾˈmito], [eʁˈmito]
- provençal : [eʁˈmito]
- niçois : [eʁˈmita]
- France (Béarn) : écouter « ermita [Prononciation ?] »
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage